Wolfskinderen

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vluchtten honderdduizenden Duitsers uit Oost-Pruisen en Königsberg voor het oprukkende Rode Leger. Tijdens deze vlucht raakten geregeld kinderen zoek of ze waren er getuige van hoe hun eigen familie vermoord werd. Anderen zagen hoe hun broers en zussen verhongerden, hoe grootouders door verzwakking stierven of hoe hun moeder aan de gevolgen van een epidemie stierf. Aan hun eigen lot  overgelaten, probeerden deze kinderen in de Baltische bossen te overleven.  Ze vochten een strijd op leven en dood tegen kou, honger en de willekeur van  de Sovjets. Sommigen vonden een schuilplaats bij Litouwse boeren, die hun met gevaar voor eigen leven onderdak en eten gaven. Als tegenprestatie  moesten ze vaak op het land of op de boerderij werken. De meesten van hen  hebben nooit een schoolopleiding kunnen volgen en zijn tot op de dag van vandaag analfabeet. Doorgaans kregen de kinderen een nieuwe identiteit en Litouwse namen om hun Duitse achtergrond te verbergen, waardoor zij voor de zoekdiensten van het Rode Kruis onvindbaar waren. Zo verbleven ze decennialang achter het IJzeren Gordijn. Hun lot is tot op heden bij het grote  publiek onbekend gebleven. De in 1967 in het Duitse Iserlohn geboren documentair-fotografe Claudia Heinermann (Duitsland, 1967) zocht tussen  2011 en 2015 de laatste hoogbejaarde wolfskinderen op om hun  levensverhalen in het boek en de tentoonstelling ‘Wolfskinder A Post-War Story’ vast te leggen.